resimlerde biraz buruşuk çıktığının farkındayım, naparsınız fotojenik değil çocukcağız. aslında çok tatlıydı kendisi. bana bir veteriner arkadaşım vermişti. sokakta kalmış annesiyle kardeşleri ölmüş. daha 3 günlüktü bana geldiğinde. elimde büyüdü kerata. resimlerde belli oluyor mu bilmiyorum ama bir karışlık bir arkadaş. ben ona bebe mamalı, sütlü yoğurtlu karışımlar hazırlıyordum, hiç yemek ayırt etmezdi. mamasını içerken elime şamar vuruyordu, annesinin memesi sanıyordu yawrucak. zaten arkadaşımda bebişi besleme konusunda beni yetenekli bulduğu için bana vermişti. neyse efemmm ben bunu aldım 13 saatlik bir otobüs yolculuğunun ardından memlekete götürdüm. otobüsten inerken muavin tuhaf bi şiveyle "aldın mı itini" dedi. "aldım merak etme yemez" dedim. mal yaaa! neyse efemmmm annem ev hayvanlarından pek hoşlanmaz, benim minnoşu çikileta kutusunun içinde görünce bastı çığlığı, kutuyu havada zor yakaladım valla:D ilk önce kabul etmek istemedi. " anne bak bu hem öksüz hem yetim , kardeşleri de ölmüş sokağa mı atalıım, ölsün mü yani" dedim dayanamadı :D ana yüreği. aslında bayada sevmeye başlamıştı sokratesi, ta ki bizim minnoş kapının önüne işeyene kadar. annemle aralarındaki sevgi bağı o anda koptu:D bizim köpüş apartman boşluğuna taşındı tabi. eniştemle beraber 1,5 ay baktık. artık 30 cm falan olmuştu. apartman boşluğu için ebatları şartları zorlayınca, çok iyi bakılması koşuluyla bahçeli evi olan birine evlatlık verdim. evladımm. hey gidi ne günlerimiz geçti beraber. ilk önce yıkardım, sonra saç kurutma makinesiyle kuruturdum. zaten yeğenlerimin şampuanıyla yıkıyordum. duştan çıkınca bizimki kirpiye dönerdi.:D işte öyle tatlı bi köpekti. memlekete gidince ziyaretine gitcem, yeni fotosunu çekip size de gösteririm...xoxo
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder